Zelfportret

Hippolyte Daeye schilderde vier zelfportretten waarvan dit het gaafste is. Toen hij het doek in 1930 afwerkte hadden zijn individuele tentoonstellingen in Le Centaure en Kunst van Heden een enorm succes gekend. Toch bleef Daeye twijfelen. Zijn zelfportret is een weergave van melancholie en trots. Het hele schilderij wordt als het ware in kleur geboetseerd. De kunstenaar gebruikte enkele roze vlekken voor de wangen en de neus een groene vlek in het voorhoofd een strook blauw onder het gezicht en hoofdzakelijk grijze tinten voor de maar even aangeduide werkkledij. Alle kleuren van de in zichzelf gekeerde figuur komen ook in de achtergrond terug die bestaat uit wazige nuances van grijs groen blauw en roze. Door zijn sterk picturaal instinct weet de kunstenaar verrassende harmonieën te verwekken met enkele schijnbaar ruw door elkaar gestreken vegen en toetsen. De details van het gelaat worden tot het allernoodzakelijkste herleid. Daeye geeft in dit gevoelig beeld de broosheid van het bestaan weer: de schouders van de roerloze figuur zakken de armen strekken zich uit en de handen kruisen elkaar.