De uil

Tijdens zijn vele natuurwandelingen observeerde Spilliaert graag uilen. De uil is opnieuw een staaltje van de manier waarop Spilliaert in toon-op-toontechniek, zwart in dit geval, toch heel mooi de contouren weet te suggereren., Léon Spilliaert is een wandelaar. Of hij nu in Oostende woont of in Brussel – de kunstenaar verhuisde zeer dikwijls van het ene naar het andere adres – de natuur is hem lief. De kunstenaar heeft geen specifieke voorkeur voor stranden of bomen, duinen of venen, polders of parken. Hij houdt ervan om op zijn eigen ritme de natuur te verkennen en deze te observeren. De landschappen die Spilliaert doorkruist, slaat hij op in zijn herinnering en van daaruit laat hij ze weer los op papier. Tijdens een van zijn wandelingen in het Zwin raakt de kunstenaar in de ban van de uil. Er volgt een periode waarin de kunstenaar zich in deze edele nachtdieren verdiept en hen observeert. Wat volgt is een reeks tekeningen waarin hij de essentie van de uil tracht te vatten met Oost-Indische inkt op papier. Toon op toon doemt de kleine uil op uit de duisternis.