Cimon en Pero

Cimon zit in de gevangenis vastgeketend aan zijn voet en is gedoemd de hongerdood te sterven. Zijn dochter Pero komt hem bezoeken en laat hem aan haar borst drinken. Ze draagt een kind op de arm. Dankzij de melk van zijn dochter vindt de oude man opnieuw levenskracht. De stadsmagistraat die het verhaal te horen krijgt besluit Cimon vrij te laten en hij mag op staatskosten leven zodat hij nooit meer honger hoeft te lijden. Deze legende was erg populair in het Oude Rome. Al gauw wordt Pero het symbool van de liefdevolle toewijding van een kind ten opzichte van zijn ouder. Het thema krijgt de naam 'Caritas Romana' om een onderscheid te maken met de christelijke caritas voorgesteld als een zogende vrouw met meerdere kinderen om zich heen. Aanvankelijk maakt de legende geen melding van het kleine kind. Dat doet pas zijn intrede in de zeventiende eeuw vooral om het thema te onderscheiden van dat van de ongelijke geliefden of om een incestueuze interpretatie tegen te gaan. Het kan ook gezien worden als een allegorie op de jeugd en ouderdom: de drie generaties worden afgebeeld.